Amaç: Araştırma sağlık bilimleri yüksekokulunun tüm bölüm ve sınıflarında eğitim gören ve çalışmaya katılmayı kabul eden üniversite öğrencilerinin problem çözme becerilerini değerlendirmek amacıyla yapılmış, tanımlayıcı kesitsel tipte bir çalışmadır.
Yöntem: Araştırmanın evrenini, İstanbul’daki bir vakıf üniversitesinde 2014-2015 eğitim-öğretim yılı sağlık bilimleri yüksekokulunun tüm bölümlerinde öğrenim gören 1116 öğrenci, örneklemini ise araştırmaya gönüllü olarak katılmayı kabul eden, bilgilendirilmiş izin alınan 596 öğrenci oluşturdu. Verilerin toplanmasında, Öğrenci Bilgi Formu ve Problem Çözme Envanteri kullanıldı. Verilerin analizi, frekans, yüzde, ortalama, standart sapma, t-testi, tek yönlü varyans analizi (ANOVA) ile yapıldı.
Bulgular: Elde edilen veriler sonucunda, öğrencilerin yaş ortalamasının 20.35±2.15 olduğu % 72.0’ının kadın, % 28.0’ının erkek olduğu saptandı. Öğrencilerin%21.6’sı hemşirelik, % 21.6’sı fizyoterapi ve rehabilitasyon, %11.6’sı beslenme ve diyetetik, %16.6’sı sosyal hizmet, %11.4’ü çocuk gelişimi, %11.2’si odyoloji, %3.4’ü sağlık yönetimi bölümünde, %2.5’i sağlık kurumları işletmeciliği bölümünde eğitim görmekteydi. Araştırmada öğrencilerin problem çözme becerilerinin orta düzeyde olduğu görüldü. Öğrencilerin cinsiyet, eğitim gördükleri bölüm, sınıf, bitirdiği lise türü, okul öncesi eğitim alma durumu, çocukluğunun büyük bölümünü geçirdiği yerleşim birimi, gelir düzeyi, anne ve baba eğitim düzeyi, aile tipi, kardeş varlığı, ebeveyn çocuk yetiştirme tarzı, akademik başarı algısı, samimi arkadaş ve hobi varlığı ile problem çözme eğitimi alma durumu değişkenleri ile Problem Çözme Envanteri toplam puan ortalamaları karşılaştırıldığında, toplam puan ortalamaları arasında istatistiksel olarak anlamlılık tespit edilmedi.
Sonuç: Öğrencilerin problem çözme becerilerinin çok iyi düzeylerde olmadığı saptanmış olup, bu becerileri geliştirecek derslere müfredatta yer verilmesi gerekliliğini ortaya çıkarmıştır.
Aim: This descriptive cross-sectional study was conducted in volunteer students of all classes of College of Health Sciences to assess their problem-solving skills.
Method: The population of the study, 1116 students from all departments of College of Health Sciences a private university in İstanbul, in 2014-2015 academic year were informed and study group was formed with 596 volunteers. For collection of data, the Student Information Form and Problem Solving Inventory was used. Data analysis, frequency, percentage, mean, standarddeviation, t-test, one-way analysis of variance (ANOVA) was used.
Results: The average age of students was 20.35 ± 2.15 and 72.0% were females 28.0% were male. 21.6% of students were from department of nursing, 21.6% from physiotherapy, 11.6% from nutrition and dietetics, 16.6% from social services, 11.4% from child development, 11.2% from audiology, 3.4% from health management and 2.5% from health institution managment department. The problem-solving skills of students were found to be at an intermediate level. When gender, department, the age, class, graduated highschool, pre-school education status, regions they have grown in childhood, income, parents' educational level, family type, marrital status, academic achievement, perception, presence of intimate friends and hobbies, no difference in problem-solving skills was observed.
Conclusion: Problem-solving skills of the students were found to be at a low level and it is suggested that the lecture to improve these skills should be included in the curriculum.
