Adhocism in Crisis Response Architecture: Case Studies and Lessons Learned

Abstract

This review critically examines the concept of adhocism in crisis response architecture, focusing on its role in addressing complex and evolving emergencies. By revisiting historical precedents and analyzing key case studies, including Hurricane Katrina, the Nepal Earthquake, and the COVID- 19 pandemic, the review evaluates the effectiveness and limitations of adhoc strategies. These case studies highlight critical factors such as sustainability, long-term planning, communication, resourcefulness, and adaptability in crisis management. The research emphasizes the need to integrate adhocism into established crisis response frameworks to enhance resilience and adaptability for future crises. The article explores how adhocracy functions within crisis response systems, particularly in contrast to the rigid structures of conventional approaches. While traditional models are effective in routine emergencies, they often fail to adapt to the complexity and uncertainty of larger-scale crises. Adhocism, with its flexible and innovative approach, offers a promising alternative to these conventional systems. The review suggests that embracing a more collaborative, adaptable strategy, grounded in adhocism, can improve the resilience and effectiveness of crisis management. In conclusion, the research underscores the limitations of traditional models and advocates for the incorporation of adhocism into standard crisis response procedures for more robust and adaptive future solutions

Bu makale, kriz müdahale mimarisinde adhocism kavramını eleştirel bir şekilde değerlendirmekte ve bu yaklaşımın karmaşık ve gelişen acil durumları ele alma konusundaki rolüne odaklanmaktadır. Tarihi öncülleri gözden geçirerek ve Katrina Kasırgası, Nepal Depremi ve COVID-19 pandemisi gibi önemli vaka incelemelerini analiz ederek, adhoc stratejilerin etkinliği ve sınırlamaları değerlendirilmektedir. Bu vaka çalışmaları, kriz yönetiminde sürdürülebilirlik, uzun vadeli planlama, iletişim, kaynak yaratıcılığı ve uyum sağlama gibi kritik faktörleri öne çıkarmaktadır. Araştırma, gelecekteki krizlere karşı dayanıklılığı ve uyum yeteneğini artırmak amacıyla adhocism'in mevcut kriz müdahale çerçevelerine entegre edilmesi gerektiğini vurgulamaktadır. Makale, adhokrasinin kriz müdahale sistemleri içinde nasıl işlediğini, özellikle geleneksel yaklaşımların katı yapılarıyla karşılaştırarak incelemektedir. Geleneksel modeller rutin acil durumlarda etkili olsa da, genellikle daha büyük çaplı krizlerin karmaşıklığına ve belirsizliğine uyum sağlayamazlar. Adhocism, esnek ve yenilikçi yaklaşımıyla bu geleneksel sistemlere umut verici bir alternatif sunmaktadır. Makale, adhocism’e dayalı daha işbirlikçi ve uyarlanabilir bir stratejinin benimsenmesinin kriz yönetiminde dayanıklılığı ve etkinliği artırabileceğini öne sürmektedir. Sonuç olarak, araştırma geleneksel modellerin sınırlamalarını vurgulamakta ve daha güçlü ve uyarlanabilir gelecek çözümleri için adhocism’in standart kriz müdahale prosedürlerine dahil edilmesini savunmaktadır.