This review critically examines the concept of adhocism in crisis response
architecture, focusing on its role in addressing complex and evolving
emergencies. By revisiting historical precedents and analyzing key case
studies, including Hurricane Katrina, the Nepal Earthquake, and the COVID-
19 pandemic, the review evaluates the effectiveness and limitations of
adhoc strategies. These case studies highlight critical factors such as
sustainability, long-term planning, communication, resourcefulness, and
adaptability in crisis management. The research emphasizes the need to
integrate adhocism into established crisis response frameworks to enhance
resilience and adaptability for future crises. The article explores how
adhocracy functions within crisis response systems, particularly in contrast
to the rigid structures of conventional approaches. While traditional
models are effective in routine emergencies, they often fail to adapt to the
complexity and uncertainty of larger-scale crises. Adhocism, with its
flexible and innovative approach, offers a promising alternative to these
conventional systems. The review suggests that embracing a more
collaborative, adaptable strategy, grounded in adhocism, can improve the
resilience and effectiveness of crisis management. In conclusion, the
research underscores the limitations of traditional models and advocates for the incorporation of adhocism into standard crisis response procedures
for more robust and adaptive future solutions
Bu makale, kriz müdahale mimarisinde adhocism kavramını eleştirel bir
şekilde değerlendirmekte ve bu yaklaşımın karmaşık ve gelişen acil
durumları ele alma konusundaki rolüne odaklanmaktadır. Tarihi öncülleri
gözden geçirerek ve Katrina Kasırgası, Nepal Depremi ve COVID-19
pandemisi gibi önemli vaka incelemelerini analiz ederek, adhoc stratejilerin
etkinliği ve sınırlamaları değerlendirilmektedir. Bu vaka çalışmaları, kriz
yönetiminde sürdürülebilirlik, uzun vadeli planlama, iletişim, kaynak
yaratıcılığı ve uyum sağlama gibi kritik faktörleri öne çıkarmaktadır.
Araştırma, gelecekteki krizlere karşı dayanıklılığı ve uyum yeteneğini
artırmak amacıyla adhocism'in mevcut kriz müdahale çerçevelerine
entegre edilmesi gerektiğini vurgulamaktadır. Makale, adhokrasinin kriz
müdahale sistemleri içinde nasıl işlediğini, özellikle geleneksel
yaklaşımların katı yapılarıyla karşılaştırarak incelemektedir. Geleneksel
modeller rutin acil durumlarda etkili olsa da, genellikle daha büyük çaplı
krizlerin karmaşıklığına ve belirsizliğine uyum sağlayamazlar. Adhocism,
esnek ve yenilikçi yaklaşımıyla bu geleneksel sistemlere umut verici bir
alternatif sunmaktadır. Makale, adhocism’e dayalı daha işbirlikçi ve
uyarlanabilir bir stratejinin benimsenmesinin kriz yönetiminde dayanıklılığı
ve etkinliği artırabileceğini öne sürmektedir. Sonuç olarak, araştırma
geleneksel modellerin sınırlamalarını vurgulamakta ve daha güçlü ve
uyarlanabilir gelecek çözümleri için adhocism’in standart kriz müdahale
prosedürlerine dahil edilmesini savunmaktadır.
