İklim değişikliği ve küresel ısınma neticesinde, azalan yağış ve artan sıcaklık kuraklığın oluşumunu
hızlandırmaktadır. Kuraklığın zamansal ve mekansal değerlendirilmesi, kuraklığın neden olacağı olumsuzlukların
yaşanmasını veya etkilerinin azaltılmasına katkı sağlamaktadır. Bu çalışmada, Türkiye’nin güneyinde Suriye
sınırında bulunan Hatay il sınırları içerisinde bulunan dört farklı meteoroloji gözlem istasyonunda 1970-2022
yılları arasındaki yağış ve SYİ yöntemiyle hesaplanan meteorolojik kuraklık indis değerlerinin zamansal ve
mekansal değişimi değerlendirilmiştir. Ayrıca, bu iki parametrenin Kuzey Atlantik Salınımı (KAS), Arktik
Salınımı (AS), Akdeniz 1 Salınımı (AKS1) ve Akdeniz 2 Salınımı (AKS2) ile olan ilişkisi belirlenmiştir.
Kuraklığın değerlendirilmesinde Standartlaştırılmış Yağış İndeksi (SYİ), parametrelerin trendinin belirlenmesinde
ise Mann-Kendall (MK) ve Spearman Rho (SR) yöntemleri kullanılmıştır. Çalışma sonucunda, 12 aylık SYİ indis
değerlerinde sadece Antakya istasyonunda kuraklık oluşum oranı %50’den büyük olmuştur. En şiddetli kuraklık
Antakya istasyonunda 1989 yılında, İskenderun istasyonunda 1972 yılında, Dörtyol ve Samandağ istasyonlarında
ise 2022 yılında yaşanmıştır. Çalışma bölgesinde “Hafif Kurak” ve “Hafif Yağışlı” kuraklık sınıflarının oluşma
oranı diğer kuraklık sınıflarından daha büyüktür. İncelenen istasyonlar arasında sadece İskenderun istasyonunda,
MK ve SR yöntemlerinde istatiksel olarak artan trend belirlenmiştir. Dörtyol istasyonunda elde edilen yağış ve
SYİ değerleriyle atmosferik salınımlar arasında negatif korelasyon bulunmuştur. Yıllık kuraklıklarda AS ve KAS
ile tüm istasyonlar arasında negatif ilişki görülmektedir. Sonuç olarak, mekansal değerlendirmelerden gelecek
yıllarda İskenderun istasyonunun bulunduğu bölgenin taşkın veya sel açısından büyük riskler taşıdığı, çalışma
bölgesinin güney kesiminin ise kuraklık açısından daha riskli olduğu tespit edilmiştir. Bölgede, yağış ve kuraklıkta
meydana gelen değişimin incelenen salınımlarla ilişkisinin zayıf olduğu belirlenmiştir.
As a result of climate change and global warming, decreasing precipitation and increasing temperature accelerate
the occurrence of drought. Temporal and spatial evaluation of drought helps prevent or reduce the effects of
drought. In this study, the temporal and spatial changes of meteorological drought index values calculated by the
rainfall and SPI method between 1970 and 2022 at four different meteorological observation stations within the
borders of Hatay province, located on the Syrian border in the south of Turkey, were evaluated. Additionally, the
relationship of these two parameters with the North Atlantic (NAO), Arctic (AO), Mediterranean 1 (MIO1) and
Mediterranean 2 (MIO2) oscillations was determined. Standardized Precipitation Index (SPI) was used to evaluate
drought, and Mann-Kendall (MK) and Spearman Rho (SR) methods were used to determine the trend of the
parameters. As a result of the study, the drought occurrence rate was greater than 50% only in Antakya station in
the 12-month SYI index values. The most severe drought was experienced at Antakya station in 1989, at
İskenderun station in 1972, and at Dörtyol and Samandağ stations in 2022. The occurrence rate of "Mild Dry" and
"Mild Rainy" drought classes in the study region is higher than other drought classes. Among the stations examined, a statistically increasing trend was determined only in Iskenderun station in MK and SR methods. A
negative correlation was found between precipitation and SPI values obtained at Dörtyol station and atmospheric
oscillations. There is a negative relationship between AO and NAO and all stations in annual droughts. As a result,
from spatial evaluations, it has been determined that the region where the Iskenderun station is located carries
great risks in terms of floods in the coming years, and the southern part of the study area is more risky in terms of
drought. It has been determined that the change in precipitation and drought in the region has a weak relationship
with the oscillations examined.
