Amaç: Gömülü kanin dişin iki farklı ankraj mekaniği
yardımıyla sürdürülmesinin değerlendirilmesidir.
Gereç ve Yöntem: İki farklı modelde gömülü kanin
diş, maksiller palatinal sol bölgede modellenmiştir.
Minivida destekli modelde (MD) bir minividadan;
transpalatal ark (TPA) destekli modelde (TPAD) ise
TPA’dan destek alınmıştır. Her iki modelde gömülü
kanin dişe sarmal yaylar kullanılarak 100 gram kuvvet
uygulanmıştır.
Bulgular: MD modelde dişlerde oluşan streslerin
neredeyse sıfır olduğu, TPAD modelde ise sol birinci
molar ve premolar dişlerde yoğunlaştığı görülmektedir.
TPAD modelde en fazla yer değiştirme maksiller sol
kadran dişlerinde gözlenirken, MD modelde maksiller
dişlerde yer değiştirme miktarı neredeyse sıfırdır.
Sonuç: İlk anda her iki modelde de kanin dişlerde
distalizasyon hareketi görülmüştür. MD modelde
posterior dişlere herhangi bir kuvvet iletimi
görülmezken, TPAD modelde sol posterior bölgede
mezyopalatal hareket gözlenmiştir.
Aim: To examine the eruption of impacted canine via
two different anchor mechanics.
Materials and Methods: In the two different models,
impacted canines were modeled in the left maxillary
palatal region. The anchor was a mini screw in the
miniscrew supported model (MD); and a transpalatal
arch (TPA) in the TPA assisted model (TPAD). 100
gram of force was applied to the impacted canine via
spiral springs in both models.
Results: The stresses were almost zero in the MD
model and concentrated in the first molars and the
premolars on the left side in the TPAD model. The
greatest displacement was observed in the maxillary
left quadrant teeth in the TPAD model and while the
displacements in the maxillary teeth in the MD model
was almost zero.
Conclusions: At the first moment, distalization
movement was observed in the canine teeth in both
models. While no force transmission to the posterior
teeth was observed in the MD model, mesiopalatal
movement was observed in the left posterior region in
the TPAD model.
