Tezin birinci bölümünde; kaynak, kaynak çeşitleri, sürtünme kaynak yöntemi,
parametreleri, karbon çelikleri, yüksek kromlu beyaz dökme demir ve konu hakkında
literatür araştırması verilmiştir. İkinci bölümde deneysel çalışmanın önemi ve deneysel
çalışmalar detaylı olarak sunulmuştur. Üçüncü bölümde ise deney sonuçları verilmiş ve
çalışma sonunda elde edilen genel sonuçlar özetlenmiştir. Bu çalışmada; nikel ara
tabakalı AISI 1030 çeliği ile yüksek kromlu beyaz dökme demir, farklı devir sayıları ve
sürtünme süreleri kullanılarak sürtünme kaynağı yöntemiyle birleştirilmiştir. Kaynak
morfolojisi; Optik Mikroskop (OM), Taramalı Elektron Mikroskobu (SEM), Enerji
Dağılım Spektrometresi (EDS), X-Işını Kırınımı (XRD) ve Mikrosertlik analizleri ile
incelenmiştir. Ayrıca kaynaklı bağlantıların maksimum çekme dayanımını belirlemek
için çekme testi analizi yapılmıştır. Çekme testi sonrası kırılma yüzey morfolojisi SEM,
EDS ve yüzey haritalandırma analizleriyle incelenmiştir. Literatürde belirtildiği gibi;
kaynaklı bağlantılar, aşırı deforme olmuş bölge, deforme olmuş bölge, kısmi deforme
olmuş bölge ve esas metal olmak üzere dört bölgeye ayrılmıştır. Artan devir sayısı ve
sürtünme süresine bağlı olarak, kaynaklı bağlantılarda boyca kısalmanın daha fazla
olduğu tespit edilmiştir. EDS sonuçlarından anlaşılmaktadır ki; tüm kaynaklı
bağlantılarının birleştirme bölgelerinde atom geçişleri gerçekleşmiştir. En yüksek
mikrosertlik değerlerinin ise 2000 dev/dk ve 12 sn sürtünme süresine maruz kalan
kaynaklı bağlantıda elde edilmiştir.
Tezin birinci bölümünde; kaynak, kaynak çeşitleri, sürtünme kaynak yöntemi,
parametreleri, karbon çelikleri, yüksek kromlu beyaz dökme demir ve konu hakkında
literatür araştırması verilmiştir. İkinci bölümde deneysel çalışmanın önemi ve deneysel
çalışmalar detaylı olarak sunulmuştur. Üçüncü bölümde ise deney sonuçları verilmiş ve
çalışma sonunda elde edilen genel sonuçlar özetlenmiştir. Bu çalışmada; nikel ara
tabakalı AISI 1030 çeliği ile yüksek kromlu beyaz dökme demir, farklı devir sayıları ve
sürtünme süreleri kullanılarak sürtünme kaynağı yöntemiyle birleştirilmiştir. Kaynak
morfolojisi; Optik Mikroskop (OM), Taramalı Elektron Mikroskobu (SEM), Enerji
Dağılım Spektrometresi (EDS), X-Işını Kırınımı (XRD) ve Mikrosertlik analizleri ile
incelenmiştir. Ayrıca kaynaklı bağlantıların maksimum çekme dayanımını belirlemek
için çekme testi analizi yapılmıştır. Çekme testi sonrası kırılma yüzey morfolojisi SEM,
EDS ve yüzey haritalandırma analizleriyle incelenmiştir. Literatürde belirtildiği gibi;
kaynaklı bağlantılar, aşırı deforme olmuş bölge, deforme olmuş bölge, kısmi deforme
olmuş bölge ve esas metal olmak üzere dört bölgeye ayrılmıştır. Artan devir sayısı ve
sürtünme süresine bağlı olarak, kaynaklı bağlantılarda boyca kısalmanın daha fazla
olduğu tespit edilmiştir. EDS sonuçlarından anlaşılmaktadır ki; tüm kaynaklı
bağlantılarının birleştirme bölgelerinde atom geçişleri gerçekleşmiştir. En yüksek
mikrosertlik değerlerinin ise 2000 dev/dk ve 12 sn sürtünme süresine maruz kalan
kaynaklı bağlantıda elde edilmiştir.
